توی نوشتهٔ قبلی در خصوص تبعیض و تعارضش با شرف و وجدان انسان‌ها صحبت کردیم. اینکه چطور کسی که خودش رو ذاتا بهتر و برتر از دیگری نمی‌دونه، نمی‌تونه به دینی مثل اسلام باور داشته باشه. باور به اسلام، خودش آغاز تبعیض‌هاست. از زن و مرد گرفته تا آزاده و برده. توی این نوشته، می‌خوایم در خصوص دینِ برحق صحبت کنیم. آیا اصلا امکان شناختن و قبول یه دین به اسم دینِ حق وجود داره یا نه....
این سوالی بود که امروز توی توییتر روی تایم‌لاینم اومد. نتیجه‌ش تا اینجا: بالای هفتاد درصد موافق حملهٔ نظامی. اولین سوالی که توی ذهن من شکل گرفت اینه که چرا جمهوری اسلامی کار رو به جایی رسوند که اکثر مطلق مردم حاضرند کشور وارد جنگ بشه؟ چقدر باید یه رژیم به همه‌چیز گند بزنه تا مردم بخوان چنین خطر بزرگی رو بکنند؟ ولی قبل از اینکه پاسخ من رو بخونید، لازمه که یکم موضوع رو باز کنم....
اگه مسلمون باشی احتمالا با خودت می‌گی که منِ کافرْ فریب‌خورده‌ام یا اینکه خدا چشم و گوشم رو بسته. منم تا مسلمون بودم همین فکر رو می‌کردم. پیش خودم به کافرها می‌گفتم که «چطور می‌تونید مسلمون نباشید؟» یا «چرا دارید آخر و عاقبت خودتون رو با لجبازی سیاه می‌کنید؟» یا «چرا نمی‌خواید واقعیت رو قبول کنید که اسلام آخرین و کامل‌ترین دینه؟» یه حسی وجود داشت که به نظرم میومد راه حق واضحه، ولی دیگران با یه جور لجبازی نمی‌خوان ببینند....
بردگی یا آزادگی این سؤال از نظر من از پایه اشتباهه. آیا کسانی که باحجاب هستند، بردهٔ انسان‌ها یا نظام فکری خاصی هستند؟ کسانی که بی‌حجاب هستند چطور؟ آیا مسالهٔ پوشش، مثل حجاب، به خودی خود تعیین‌کنندهٔ آزاد یا برده بودن شخصه؟ چیزی که حکومت به شدت ازش تغذیه می‌کنه و به نظر میاد بین طرفداران رژیم مورد استقبال قرار گرفته همین مساله حجاب به عنوان نشانه‌ای از آزادگیه. اول از همه لازمه بگم چرا اصلا رابطه‌ای بین بردگی/آزادگی و پوشش به صورت ذاتی وجود نداره....
احتمال اینکه این نوشته، توی دنیای بی‌پایان دیجیتالی، خونده بشه، اگه صفر نباشه، نزدیک به صفره. ولی برای من نوشتن یه جور روش سامان دادن به افکارم بوده. با اینکه کلاس انشاء برام همیشه ناخوشایند بود، نمی‌دونم چی شد که به این کار رو آوردم. شاید چون زندگی رو «به سبک و روش سخت» دوست دارم. بگذریم! اینجا می‌خوام از خودم مثال بزنم، تا شاید شما هم تکلیفت رو با خودت روشن کنی....