این سوالی بود که امروز توی توییتر روی تایم‌لاینم اومد. نتیجه‌ش تا اینجا: بالای هفتاد درصد موافق حملهٔ نظامی. اولین سوالی که توی ذهن من شکل گرفت اینه که چرا جمهوری اسلامی کار رو به جایی رسوند که اکثر مطلق مردم حاضرند کشور وارد جنگ بشه؟ چقدر باید یه رژیم به همه‌چیز گند بزنه تا مردم بخوان چنین خطر بزرگی رو بکنند؟ ولی قبل از اینکه پاسخ من رو بخونید، لازمه که یکم موضوع رو باز کنم....
بردگی یا آزادگی این سؤال از نظر من از پایه اشتباهه. آیا کسانی که باحجاب هستند، بردهٔ انسان‌ها یا نظام فکری خاصی هستند؟ کسانی که بی‌حجاب هستند چطور؟ آیا مسالهٔ پوشش، مثل حجاب، به خودی خود تعیین‌کنندهٔ آزاد یا برده بودن شخصه؟ چیزی که حکومت به شدت ازش تغذیه می‌کنه و به نظر میاد بین طرفداران رژیم مورد استقبال قرار گرفته همین مساله حجاب به عنوان نشانه‌ای از آزادگیه. اول از همه لازمه بگم چرا اصلا رابطه‌ای بین بردگی/آزادگی و پوشش به صورت ذاتی وجود نداره....
احتمال اینکه این نوشته، توی دنیای بی‌پایان دیجیتالی، خونده بشه، اگه صفر نباشه، نزدیک به صفره. ولی برای من نوشتن یه جور روش سامان دادن به افکارم بوده. با اینکه کلاس انشاء برام همیشه ناخوشایند بود، نمی‌دونم چی شد که به این کار رو آوردم. شاید چون زندگی رو «به سبک و روش سخت» دوست دارم. بگذریم! اینجا می‌خوام از خودم مثال بزنم، تا شاید شما هم تکلیفت رو با خودت روشن کنی....
جامعه، یک شبکهٔ عصبی بزرگ ساده‌ترین شکل تعریف ارتباطات سلولی توی مغز ما، تعریفش به عنوان شبکه‌ای از نورون‌هاست که با همدیگه ارتباط دارن. وقتی دو نفر با هم وارد یه رابطه می‌شن، این شبکه پاش رو فراتر از جمجمهٔ ما می‌ذاره و یه واحد بزرگ‌تر رو شکل می‌ده. توی خونواده به عنوان یه واحد کوچک از جامعه هم ما با یه شبکهٔ بزرگ‌تر از شخص طرف هستیم. درسته که وابستگی‌ها و درهم‌تنیدگی‌های شبکهٔ داخل جمجمهٔ شما به مراتب بیشتر از شبکهٔ بزرگ‌تر به اسم خونواده یا حتی جامعه‌ست، اما به عنوان موجودات اجتماعی، این ارتباط به هر حال وجود داره....