بعد از منتشر شدنِ یه عکس از پرویز ثابتی، بحث‌ها در خصوص شکنجه بالا گرفت. یه عده منتقد سرسخت شکنجه تا جایی پیش رفتند که بعد از چهار دهه یادشون افتاد از دست ثابتی شکایت کنند، و یه عده پی توجیه ساواک و اقداماتش، اون رو یه دستگاه حکومتیِ محقّ و تیزبینی می‌دونستند که تا قبل از انحلالشْ به خوبی جلوی تروریست‌ها رو گرفته بود. چندتا سؤال پیش میاد. اول اینکه آیا واقعا ساواک شکنجه می‌کرده؟ خط قرمزی داشته؟ و آیا خودِ عملِ شکنجه در هر حال پذیرفته هست یا نه؟...
بعد از مصاحبهٔ شاهزاده با شبکهٔ من‌وتو، یه کاربر توییتری، کارزاری برای وکالت دادن به شاهزاده به‌راه انداخت. این آقا، توی اسپیسی که بعدش ایجاد کرد، گفت که «من یه جمهوری‌خواه هستم ولی شاهزاده فرد مورد اعتماد من برای گذار به حساب میاد.» همزمان یه سری از کاربرهایِ مخالفِ این کارزار، هشتگ «من وکالت نمی‌دهم» رو راه انداختند و یه سری نقدها و ایرادهایی رو مطرح کردند. موضعِ من به عنوان کسی که به شاهزاده اعتماد داره، از همون ثانیهٔ اول وکالت دادن بود....
دیروز به یه رشته توییت جالب در خصوص چرایی چسبیدن به باورها رسیدم، که گفتم برای ثبت اینجا قرارش بدم. پس حرف رو کم می‌کنم و رشته توییت رو می‌ذارم. از نگارندهٔ توییت که پرسیدم، گفت نویسنده‌ش ناشناسه. خلاصه جسارت کردم و اینجا نسخهٔ ویرایش شده‌ش رو قرار دادم. یه سری دخل و تصرف‌های ریز بود در حد تغییرات نگارشی بدون آسیب رسوندن به متن اصلی. سران آلمان چند ماه بعد از اینکه به روسیه حمله کرده و صدهزار نفر از سربازانشون در برف مُردند، می‌دونستند که شکست می‌خورند ولی چطور می‌تونستند حتی به خودشون بگن که این صدهزار کُشته بی‌فایده و نتیجهٔ اشتباه محاسباتی اون‌ها بوده؟ پس جنگ در روسیه رو ادامه دادند و با یه میلیون کُشته، همگی خودکشی کردند....
بعد از اینکه جاویدنام محمد مرادی جونش رو فدای این انقلاب کرد واکنش‌های ضد و نقیضی رو شاهد بودیم. محمد از خفَّتِ زیستن با وجود حکومت‌های خون‌خواری مثل جمهوری اسلامی گفت. و مردم ناگهان دایه‌هایی مهربان‌تر از مادر شدند و خواسته یا ناخواسته، در مسیر اطلاع‌رسانی سنگ‌اندازی کردند. محمد جونش رو فدا کرد، تا صدای اعتراض و انقلاب ما به گوش جهان بیشتر از پیش برسه، و یه سری با محکوم کردن نسبی این خودکشی مانع خواست محمد شدند....
همه‌مون روزهای سختی رو می‌گذرونیم. روزهای پر از خشم و سرخوردگی، یأس و امید، روزهایی که آرزو می‌کردیم ای کاش اصلا به دنیا نیومده بودیم و روزهایی که افتخار می‌کنیم بین این همه آدم شجاع و قوی‌دل چشم باز کردیم. ته دلمون، حال هیچکدممون با این تلاطم‌های شدیدِ احساسی خوب نیست؛ چه کسایی که اسیر چنگال آخوندها و آخوند-مسلک‌های خون‌خوار و خون‌شورند چه کسایی که مهاجرت کردند ولی ریشه‌هاشون رو اینجا جا گذاشتند....