برای آزادی

همهٔ ما با خودمون حرف می‌زنیم. بعضی‌هامون بیشتر و بعضی‌هامون کمتر. گاهی حین این حرف زدن‌ها، چیزهای جالبی به ذهنمون می‌رسه؛ چیزهایی که احتمالا حاصل دانش و تجربیاتیه که در طول عمرمون کسب کردیم. اینجا، جایی برای همون‌هاست. دربارهٔ من قبل از هر چیز لازمه بگم که این نوشته‌ها حاصلِ یه ذهنِ کنجکاو و به‌شدت درون‌گراست که گاهی ساعت‌ها به چیزهایی فکر می‌کنه که برای بقیه شاید خنده‌دار باشه. من انسانِ کُندی هستم، به این معنی که برای درک مفاهیمی که شاید برای بعضی از آدم‌ها ساده‌ست گاهی دقایقی طولانی به افق خیره می‌شم....

چند هفته پیش بنیامین نتانیاهو پیامی پر از امید برای مردم ایران فرستاد. بی‌بی گفت: وقتی ایران بالاخره آزاد شد و آن لحظه خیلی زودتر از آنچه مردم فکر می‌کنند فرا خواهد رسید - همه چیز متفاوت خواهد بود. دو کشور ما اسرائیل و ایران در صلح خواهند بود. مردم ایران باید بدانند که اسرائیل در کنار شما ایستاده است. چند روز پیش باز یه پیام دیگه، با تم متفاوتی فرستاد:...

ناتاشا هاسدورف در یک مناظره با موضوع اینکه آیا ضدیت با صهیونیسم یهودستیزیه، صحبت‌های جالب و قانع‌کننده رو آورده که خلاصه‌ای ازش رو اینجا براتون میارم. این خلاصه می‌تونه خیلی از گره‌های ذهنی ما ایرانی‌ها که صرفا از رسانه‌های رژیم و چپ دنیا فقط و فقط حمله به اسرائیل رو دیدم، کمی باز کنه. برخلاف باور ما آدم‌ها، که هر کدوم حس می‌کنیم بهترین و بی‌طرفانه‌ترین قضاوت‌ها رو از وقایع داریم، باید گفت که تاثیر رسانه‌ها روی باورهامون بسیار بیشتر از چیزیه که تصور می‌کنیم....

امروز متن زیبایی از پسر عاقل نوح دیدم که حیفم اومد روی وبلاگ قرار ندم تا در آینده، اگه عمری موند و آزادی رو دیدم، به یاد این روزها بخونم و یادِ کیانِ عزیزمون رو توی دلم زنده کنم. چهل روز از رفتن محمدمهدی کرمی و محمد حسینی گذشت و داغ دل تازه شد. داغ شد و اشک شد و از چشمانم فرو ریخت. وقتی به یاد تنهاییِ محمد حسینی افتادم....

بعد از منتشر شدنِ یه عکس از پرویز ثابتی، بحث‌ها در خصوص شکنجه بالا گرفت. یه عده منتقد سرسخت شکنجه تا جایی پیش رفتند که بعد از چهار دهه یادشون افتاد از دست ثابتی شکایت کنند، و یه عده پی توجیه ساواک و اقداماتش، اون رو یه دستگاه حکومتیِ محقّ و تیزبینی می‌دونستند که تا قبل از انحلالشْ به خوبی جلوی تروریست‌ها رو گرفته بود. چندتا سؤال پیش میاد. اول اینکه آیا واقعا ساواک شکنجه می‌کرده؟ خط قرمزی داشته؟ و آیا خودِ عملِ شکنجه در هر حال پذیرفته هست یا نه؟...